این روزها ...

این روزها ...

هوا چقدر آلوده شده ...

نگاه ها بیداد می کند از کینه ...

چه غمناک است ساز کودکانمان ...

اندکی بنگر ...

به دوران کودکیت...

آنگاه که تنها غممان ...

شکستن نوک مدادمان بود...

اشکمان چه معصومانه سرازیر میشد...

و با نگاه پر مهر...

معلممان غم بی معنا میشد...

و اما امروز ، مدار مهر چرخیده است...

آن هم حلقه ای بزرگ در حد 360 درجه ...

دیگر مهر معلمان بر دل کودکانمان نقشی ندارد...

نگاه پر مهر معلم ...

انگار چهره ای دیگر بر خود گرفته...

در نظر کودکمان ، آری اینگونه است ...

و این تصور را ، در گوشه ای از ذهنش دارد ...

که معلم ، معلم نیست!

به نظرتان اشکال از کیست؟

راه حل این بی مهری چیست؟

دیگر در دفتر کودک از نمره بیست!

انگار هیچ خبری نیست !

کاش کودک من ...

می توانست برود...

به روزهای دبستانی من ...

کاش کاش ...

شعری باب نظر دادن کاربران رودباری ...

در ایـــن وبلاگ درو پیت           کسی نظـــــــــر نمیدهد

بازدید ما بالای صـــــــد           شارژش هــــــدر نمیدهد

در بین کاربران مـــــــــا            آنان که دارند نظـــــــــری

از صــــد نفر حتی یکی            اسمش به در نمی دهد

گهگاهی بعد چند مـاه            دیدم به نامش نظــــــری

امامیان و جان بخـــش            آنان بکردند هنــــــــــــری

نظــــر دادن ترس ندارد            هر آنکه دارد جگـــــــــری

نظــــر بده دوست عزیز            نترس تو از هیـــــــچ چیز

رودبار ما آباد شــــــــود            نقدهای تو فکـر غنیست

شاعر:

خودم