عجب دنیاییست...

عجب دنیاییست,

آواز که سروده شد هرکس ساز خود را نواخت...

بیچاره من که ساز سکوتی را کوک کرده بودم

سکوتی که طناب دار را برایم بافته

آنهم به جرم توهین به مقدسات,

برای محبت به کافران,

برای آنکه در تاریکی صبح خیره به حماقتشان نگریستم...

_آنزمان که این جمله را به کسی گفتم همچون آهنی گداخته بر من غرید و گفت:

جمله بهر چه کس خواندی؟؟؟

نیشخندی زدم و گفتم:

این متن متعلق به کسی باشد که با شنیدنش بی تامل برافروخته شود

بی آنکه اندیشه کند برای سبب موجودیت چنین نگرشی...

_نالانم از جماعتی که مسوول آن بودند تا

از بدو بلوغ نارس

نطفه عشق را همواره عقیم بپرورانم

تا در روزهای دراز آینده نگهبان آنان بوده

بدون دلیلی برای سرباز زدن از حفاظتی که بر من واجب مقدر نشده...

٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪

همیشه چیزایی که از دیگران میفهمیم آنچه که انها میخواستند بوده

وگرنه هیچ وقت نمیفهمیدیم از درونشان که چه بوده,

مخصوصا هرچه ساده تر و روراست تر به روزگار بی اعتنا بوده باشیم...

٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪٪